Agnieszka Dorotkiewicz

Żyjemy też w stanie wojny. Poza miejskim życiem i malowaniem paznokci jest też okrucieństwo i zło - i to w różnej skali: od ludobójstwa po prywatne inferna. Warszawski dobrobyt jest względny, bo ogranicza się do ulicy Marszałkowskiej, i to też niecałej. Po wyjściu z H&M wchodzi się w podziemia, gdzie wątłe staruszki sprzedają serbską maść na łuszczycę. - Agnieszka Dorotkiewicz w wywiadzie dla Gazety Wyborczej

W zasadzie to aż przykro cokolwiek dodawać do tego kim już jesteś. Bo to, że jesteś marną grafomanką, pokraczną i zepsutą szmatą z kaloszem w dupie, to chyba już wiesz. Co tu dużo mówić, rodzice pokarali cię swoim nędznym spotkaniem, a ty sama jesteś zaschniętą sraczką w ich bagażniku - wynikiem ich karygodnej nieodpowiedzialności.

Ale że litość jest cechą słabych ludzi, chcielibyśmy ci wydymana żabo przypomnieć o tym, że są na świecie ludzie, którzy nienawidzą cię jeszcze dodatkowo za twoją bezdennie chujową twórczość. Tak, potrafią to powiedzieć inaczej niż kisząca się we wspólnym szambie klika warszawskich pseudokrytyków literackich - wyważonych i politycznie poprawnych, pospolitych lachociągów, obciągających sobie grupowo rano i wieczorem.

Zawsze chciałaś być ich pożywką, prawda? Jak jakaś pierdolona bakteria! Zawsze chciałaś przeczytać gdzieś swoje nazwisko i myśleć o sobie jak o kurwa artystce. Ten cel osiągnęłaś, ale jak powiedział Pyrrus - Jeszcze jedno takie zwycięstwo i będziemy zgubieni. Napiszę ci to jednak kurwo kolokwialnie: będziesz moczyła sie ze swoją twórczością w dupie. Dodatkowo, wydając po zaplanowanej znajomości z pewną młodą pisarką swoje książki, obnażyłaś najbardziej zgniłą część siebie - zostałaś striptizerką i kurwą z piękną grzybicą pizdy, którą każdy powinien zobaczyć i podziwiać.

Czy ty obleśna lampucero wiesz w ogóle, jak żałosne jest czytanie twoich metafor ciosanych siekierą? Czy ty wiesz, że wysiłek jaki wkładasz w budowanie swojego autorytetu wyciska pot na czole twoim czytelnikom? Czy ty wiesz, że czytając te syfiaste wypociny słyszę jak pierdzisz z wysiłku przy ich tworzeniu i niemal pęka ci dupa? To, co jednak odnosi się do poetyckiej strony twojej twórczości, jest zupełnie inne w przypadku jej strony - użyjmy tego słowa - intelektualnej.

Szafowanie przez ciebie nazwiskami nie przesłania mi do chuja wafla tego, ze twoja kompetencja filozoficzna jest zerowa. To, że nie rozumiesz skurwiałych postmodernistów widoczne jest gołym okiem. Jesteś uosobieniem nędzy i uwstecznienia polskiej kultury - odwołujesz się do rzeczy, które w krajach, gdzie istnieje jakikolwiek poziom sztuki, dawno zostały podarte i porzucone po drodze do szukania nowych środków wyrazu.

W bezdennie słaby sposób tworzysz swoje fabuły, które od zawsze wypełniały kartony w każdym polskim kiosku na dworcu czy przystanku autobusowym. Różnica poziomu jest taka, że te pierdolone romanse z serii H, są przynajmniej czytelne dla imbecyli i zabijają bolesne sekundy ich nędznych żywotów. Twoje książki to zaś gówniany i pretensjonalny bełkot - próba zostania kimś szmato, kim za chuja nigdy nie będziesz.

Przykro mi, że nie masz chłopaka i że masturbujesz się nocną lampką, że masz zajęczą wargę oraz krzywy i tępy ryj mastodonta. Ale o ile można ci doradzić w takiej sytuacji - nie staraj się być znana, a już bynajmniej nie z tego, do czego nie jesteś stworzona. Jeb się lepiej w samotności, przynajmniej nie zakłócisz naszego wrażliwego poczucia estetyki!